Rozdział 21

No dalej Louis.. Działaj! Dziewczyna przecież nie będzie przejmowała za ciebie inicjatywy.
– Co powiesz na wspólną kąpiel? – zaproponował Louis.
– A co sądzisz, że jest już te kiedyś? – zaśmiałam się.
– Może – wzruszył ramionami, patrząc na mnie z nadzieją.
–No dobra – przewróciłam oczami. – Dzisiaj jest twój szczęśliwy dzień – uśmiechnęłam się zalotnie.
Po chwili skierowaliśmy się do łazienki, w której znajdowała się dość duża wanna. Kiedy nalewała się woda zmyłam makijaż, by uniknąć tak zwanej "pandy". Nadeszła pora na zdjęcie ubrań. Żadne z nas nie czuło wstydu, więc bez problemu się przed sobą obnażyliśmy. Tommo tradycyjnie popatrzył na moją nagość przegryzając wargę. Zignorowałam to i weszłam do wanny, zakręcając kurek.
          Kilka chwil później leżałam już z moim ukochanym objęta w wannie pełnej gorącej wody z pianą. Całowaliśmy się. Od razu wyczułam ogromną namiętność z jego strony. Wiedziałam co za tym stoi.

*

Z perspektywy Louisa

          Obudził mnie dźwięk sms'a w moim telefonie. Popatrzyłem na ekranik. Był od Eleanor. Przełknąłem głośno ślinę i wyświetliłem wiadomość.

Musimy porozmawiać.

Popatrzyłem na Emmę, która spała wtulona we mnie. Pocałowałem ją we włosy i ostrożnie wstałem z łóżka by jej nie obudzić. Poszedłem do salonu, wybrałem numer Eleanor. Dosłownie po jednym sygnale odebrała.
– Co się dzieje? – spytałem.
– Louis, jestem w ciąży – usłyszałem przerażony głos mojej byłej. – W pierwszym miesiącu.
– Gratuluję – powiedziałem odruchowo, jednak po chwili coś mnie tknęło. – O kurwa... Myślisz, że ja...
– Chyba tak – przerwała mi. – Miesiąc temu jeszcze byliśmy razem – podsumowała.
– No to po mnie... – złapałem się za głowę.
– Po tobie?! Will nie chce ze mną rozmawiać i na dodatek mogę się pożegnać z karierą.
– Nie chcę wiedzieć jak zareaguje na to Emma...
– Na co?
Odwróciłem się gwałtownie. W progu stała Em. Rozłączyłem się.
– Z kim rozmawiałeś? – spytała, podchodząc do mnie.
– Z Eleanor – przełknąłem ślinę.
Moja ukochana od razu się zatrzymała.
– Co chciała? – spytała od niechcenia.
– Jest w ciąży.
– A co to cie obchodzi? – skrzyżowała ręce.
– Prawdopodobnie ja jestem ojcem – spuściłem wzrok. Bałem się jej reakcji, jednak po chwili znów popatrzyłem w jej oczy. Były zaszklone, a dziewczyna kiwała przecząco głową.
– Myślałam, że jesteś inny – powiedziała słabo.
– Daj mi wytłumaczyć...
– Nie chce tego słuchać – przerwała mi, cofając się do tyłu.
– Emma, proszę.., – popatrzyłem na nią błagająco.
– Spokojnie. Nie zrobię ci żadnych problemów. Powodzenia – po wypowiedzeniu tych słów, wybiegła z pokoju.
– Poczekaj! – pobiegłem za nią.
Zanim zdążyłem ją dogonić była już w windzie, która zamknęła mi się przed nosem.
– To nie tak jak myślisz... – wyszeptałem słabo.

Emma
          Cały czas w głowie odbijały mi się słowa Louisa: "Prawdopodobnie ja jestem ojcem". Moje życie w tym momencie straciło sens. Jak głupia mu zaufałam. Myślałam, że jest inny niż wszyscy. Myślałam, że jest tym jedynym.. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Nie chciałam jechać do domu 1D, bo wiedziałam, że w każdej chwili może się tam znaleźć Louis. Nie chciałam też zwalać się na głowę tacie. W Londynie nie miałam już nikogo więcej. Złapałam taksówkę, która zawiozła mnie na cmentarz. Poszłam na grób do babci. Usiadłam na ławeczkę. Cały czas płakałam. To było silniejsze ode mnie. Przesiedziałam tam praktycznie cały dzień, myśląc co ze sobą zrobić. Co chwilę dzwonił mi telefon. Ani razu nie odebrałam, a przychodzące smsy od razu kasowałam. Nie chciałam z nikim rozmawiać. Zaczynało się ściemniać, a mi było coraz zimniej.
– Emma! Eeeeemma! – usłyszałam głos mojej przyjaciółki. Nie odzywałam się lecz ona po chwili mnie zauważyła. – Em, nareszcie! – usiadła obok mnie.
Przytuliłam się do niej, a mój szloch zrobił się strasznie głośny.
– Już dobrze – pocieszała mnie. – Chodź wracamy do domu.
– Nie – powiedziałam słabo. – Nie każ mi tam wracać...Proszę.
– To gdzie jedziemy? – spytała.
– My? – popatrzyłam na nią.
– No nie zostawię ciebie samej.
– A Harry?
– Jak kocha to poczeka – machnęła ręką. – Co powiesz na kolejny biwak na działce? – uśmiechnęła się.
– Jeśli nie powiesz im gdzie jestem, to się zgadzam.
– Nie powiem – kiwnęła głową.
– Obiecujesz?
– Tak – położyła rękę na sercu, po czym wstała. – Chodź, jedziemy – pociągnęła mnie za rękę.
          Przez następne kilka dni mieszkałam w domku na działce z Roxaną. Przez cały czas nie mogłam się pozbierać. Tak bardzo czułam się zraniona.. Tak bardzo bolało mnie to, że Louis ma dziecko z inną, a jeszcze bardziej bolał mnie brak jego obecności przy mnie. Wiedziałam, że to wszystko było zbyt piękne by mogło dłużej potrwać. Z resztą czego ja się spodziewałam ? Z Eleanor był o wiele dłużej i o wiele więcej ich łączyło. Nie miałam zamiaru mu robić żadnych problemów. Zrobię to tylko dlatego, że go kocham i chce
jego szczęścia. Nie ważne czy tym szczęściem będę ja, Eleanor, czy jakaś inna dziewczyna.

Z perspektywy Louisa

–  Ogarnij się!-wrzeszczał na mnie Zayn. – Zadzwoń do niej i wytłumacz tą całą sytuację.
– Ona nie chce mnie znać – powiedziałem załamany.
– Louis! Will też nie chciał mnie znać, a jednak udało mi się z nim porozmawiać i teraz jest znowu idealnie – wtrąciła Eleanor.
– Wy tego nie rozumiecie! Gdybyście widzieli to w jej oczach... Ten ból...
– I myślisz, że jak przestaniesz o nią walczyć to jej to pomoże? Myślisz, że tak nagle przestała ciebie kochać? – spytał mnie Liam.
– Nie wiem – odparłem zrozpaczony.
– Tomlinson jak zaraz się nie ogarniesz to ci... – zacisnął pięści Malik, jednak jego zamierzenia przerwał Harry, który właśnie wszedł do salonu.
– Emma jest z Roxaną na działce! – poinformował.
– Okej – spuściłem głowę.
– To wszystko? – usiadł obok mnie Hazza. – Robiłem wszystko przez ostatnie kilka dni, by dowiedzieć się gdzie ona jest, a ty bez żadnego entuzjazmu mówisz "okej"?!
– Mam tego dosyć! – zerwała się Eleanor. – Gdzie jest ta działka?
– Nie chcesz chyba tam jechać – popatrzyłem na nią.
– Skoro ty nie masz zamiaru to nie mam wyboru – powiedziała oschle po czym wyszła z domu.
– Jesteś z siebie zadowolony  Twoja była dziewczyna pomaga tobie z obecną, bo ty nie masz odwagi do niej pojechać! Nie poznaję ciebie – warknął na mnie Styles.
– Myślicie, że jak tak na mnie najeżdżacie to jest mi lepiej?! – wybuchnąłem, po czym dosłownie wbiegłem na górę, zamykając się w swoim pokoju.