Rozdział 22

Z perspektywy Emmy

          Leżałam na górze na swoim łóżku, wpatrując się w ścianę. Właściwie to nic nowego... Od kąd nie jestem już z Louisem nic innego nie jestem w stanie robić. Nie mogę jeść, nie mogę spać. Nie mam dla kogo już nawet się ogarniać. Nie mogłam na siebie patrzeć. Praktycznie każde miejsce na moim ciele przypominało mi o jego dotyku, o jego ustach, oddechu, zapachu.. Bez niego czułam się jakby ktoś wyrwał mi serce, podeptał, podarł, napluł i włożył je z powrotem.
– Cześć – usłyszałam kobiecy głos za sobą.
Odwróciłam się, a ku moim oczom ukazała sama Eleanor.
– Co ty tu robisz? – spytałam słabo.
– Chcę porozmawiać – odparła.
– Jeśli chodzi ci o Louisa, to masz drogę wolną. Nie będę sprawiała wam żadnych problemów – usiadłam opierając się o ścianę.
– Tak chodzi mi o Louisa, ale nie w tym sensie co myślisz – usiadła obok mnie. – Po pierwsze. Jestem w pierwszym miesiącu ciąży, co jest jednoznaczne tym, że zaszłam z nim w ciążę jak jeszcze byliśmy razem. Po drugie. Nie chcę wrócić do Louisa, bo mam już chłopaka - Willa, którego kocham tak mocno jak teraz Tommo kocha ciebie.
– Kocha mnie? – popatrzyłam na nią. – Od kilku dni nie daje znaku życia – prychnęłam.
– Wiesz czemu? Bo od kilku dni siedzi tak jak ty w swoim pokoju przeżywając, że stracił najlepsze co mogło go spotkać. Nie może znieść widoku bólu w twoich oczach jak się o tym dowiedziałaś. Nic nie je, nigdzie nie wychodzi.. Emma porozmawiaj z nim, proszę – popatrzyła na mnie błagająco. – Nic od niego nie chcę, przysięgam. Uznałam tylko, że powinien wiedzieć. To wszystko.
– Nie wiem czy dam radę... – zaszkliły mi się oczy.
– Emma, wy oboje bez siebie się marnujecie! – nalegała dalej dziewczyna.
Nie wytrzymałam i wybuchnęłam płaczem. Schowałam twarz w dłoniach. Kiedy zobaczyłam Eleanor myślałam, że będzie mi kazać zniknąć z ich życia. Okazało się jednak, że chce pomóc. Była na prawdę w porządku. Dziewczyna objęła mnie ramieniem, dodając mi otuchy.

Z perspektywy Louisa

          Ciekawe co ona teraz robi? Co czuje? Czy mnie jeszcze kocha? Co o mnie myśli? Wysłuchałaby co mam jej do powiedzenia? Jak bym jej to wszystko wytłumaczył? Czy w ogóle za mną tęskni? – te pytania i wiele innych zadaję sobie każdego dnia leżąc na łóżku sam, bez mojej małej Emmy. Bez jej uśmiechów, pocałunków, bez tekstu "Tomlinson jesteś nienormalny!", bez jej dotyku. Może chłopacy mają racje? Może powinienem do niej pojechać i zawalczyć o nią. Właściwie to nie wiem co ja robię leżąc tutaj. Przecież ja ją kocham! 

          Zerwałem się z łóżka. Pospiesznie nałożyłem czerwone spodnie i granatową bluzkę ze znaczkiem supermena, którą kupiła mi Emma. Do tego ulubione przez nią moje tenisówki. Zbiegłem na dół.
– Gdzie idziesz? – zatrzymał mnie Harry.
– Muszę ją odzyskać – odparłem.
– No nareszcie zmądrzałeś! – poklepał mnie po ramieniu. – Powodzenia!
– Dzięki – uśmiechnąłem się po czym wybiegłem z domu.
Wsiadłem do samochodu i ruszyłem w stronę działki. Miałem tylko nadzieję, że mi wybaczy. Da mi to wszystko wytłumaczyć i wróci ze mną do domu.. Droga mi minęła bardzo szybko. Może dlatego, że jechałem jak wariat? Nie mam pojęcia. Zaparkowałem przed wjazdem na teren działki. Wysiadłem i skierowałem się w stronę domku. Kurde! Co ja  jej powiem?! No nic. Pójdę na żywioł.

Z perspektywy Emmy

          Wyszłam na chwilę się przewietrzyć i wszystko przemyśleć. Oczywiście poszłam na kłodę, na której przesiadywałam zawsze z Louisem. On też cierpi. Przynajmniej zdaniem  Eleanor. Szczerze to mam na to ogromną nadzieję, bo brakuje mi go niesamowicie. Gdybym go teraz zobaczyła z chęcią bym się na niego rzuciła.. Przytuliła i dała mu jego ulubionego "namiętniaka". Tęsknię za jego dotykiem na moim ciele.. Za jego standardowym tekstem: "Moje małe szczęście". Na samą myśl jego głosu, uśmiechnęłam się do siebie. Gdyby była tu babcia pomogłaby mi – pomyślałam. Dopiero teraz zorientowałam się, że z oczu lecą mi łzy. Skuliłam się i pozwoliłam sobie na płacz.
– Louis... – zaszlochałam do siebie.

Z perspektywy Louisa

Zapukałem do domku. Po chwili otworzyła mi Roxana.
– Louis, co ty tu robisz?! – wytrzeszczyła oczy.
– Muszę porozmawiać z Emmą. Mogę wejść? – spytałem.
– Ona wyszła. Powiedziała, że musi coś przemyśleć. Sama – powiedziała lekko zakłopotana.
– Wiesz gdzie poszła?
– Nie dokładnie. Wspominała coś o jakiejś kłodzie. Cokolwiek to znaczy – wzruszyła ramionami.
– Kłoda? Świetnie! Dzięki –posłałem jej lekki uśmiech, odwracając się na pięcie.
– Louis! – zatrzymała mnie.
Popatrzyłem na nią pytająco.
– Powodzenia – uśmiechnęła się.
– Dzięki! – wyszczerzyłem się i tym razem już biegiem skierowałem się do wyjścia z działki.
          Zanim się obejrzałem byłem już kilka metrów od naszej potajemnej kłody. Przeszedłem przez mały lasek, a gdy już ją zobaczyłem zatkało mnie. Siedziała skulona. Słychać było jej cichy szloch. Płakała. Na ten widok, aż mi zaszkliły się oczy. Nie wiedziałem co robić. Bo przecież nie mogłem tak po prostu do niej podejść i ją przytulić jakby nigdy nic. Z resztą przecież to przeze mnie tak bardzo teraz cierpi. Zrobiłem krok do przodu i jak na złość nadepnąłem na patyk, który pod moim ciężarem pękł wydając charakterystyczny dźwięk.
– Kto tu jest?! – usłyszałem słaby głos Emmy, która zarwała się na równe nogi.
Nic nie powiedziałem. Po prostu wyłoniłem się z cienia drzew. Kiedy moja ukochana mnie ujrzała wytrzeszczyła oczy.
– Louis? – spytała, wyostrzając wzrok.
– Tak, to ja – powiedziałem niepewnie.
Em jakby chciała zrobić krok w moją stronę, ale upadła na ziemię.
– Emma! – podbiegłem do niej.
Nie odzywała się. Położyłem ją sobie na kolanach.
– Słyszysz mnie?! – krzyczałem.
– Louis... – uśmiechnęła się lekko, po czym straciła przytomność.
– Emma! – potrząsnąłem ją lekko. – Kurwa! – zakląłem głośno, po czym wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem po karetkę.
          Kilka minut później jechałem już z nią do szpitala. Zadzwoniłem do taty Emmy i reszty informując ich o wszystkim. Cały czas trzymałem ją za rękę. Dopiero teraz zauważyłem jak bardzo była blada i wychudzona. Lekarze mówili, że się odwodniła. I to wszystko było przeze mnie...

________________

cześć waaam ;* przepraszam, że tyle nie pisałam, ale jakoś nie miałam pomysłów. jednak dzisiaj coś mnie natchnęło. mam nadzieję, że się wam podoba ;)